(Nederlands) Kloppend hart
(Nederlands)
We zijn er even tussenuit gemuisd, naar een “Corona proof” bestemming, als dat al zou bestaan, maakt niet zoveel uit waar.… Waar het om gaat, en wat ik bedoel is dat we de bezorgdheid en angst rond Corona even achter ons gelaten hebben en onbezorgd genieten van het leven en al zijn vreugden. Vakantie in het hoofd dus.
Het doet deugd. En af en toe glimps ik naar het Belgische nieuws en slaat mij ineens de angst weer om het hart en besef ik hoe dat deze angst, onbewust door journalisten over ons heen gespreid wordt en in ons systeem en dagelijkse leven sluipt.
Vanop een afstand, en dat is nog een voordeel om even echt “weg” te zijn en te deconnecteren heb je plots een ander perspectief. Het is vergelijkbaar met een vogelperspectief. Plots ziet alles er anders uit.
Drie vaststellingen…
Mijn eerste is. Angst is een slechte raadgever en is niet voor niets een oeroud en nog steeds actueel spreekwoord. Angst werkt polariserend en enerzijds lijdt het tot extreme “Yange” taal. Voor degene die mijn boek lazen of de test op mijn website deden weten waar ik over spreek.
“Teveel yang is overdreven hang naar controle en neigend naar manipulatie. Zo merk ik in het veralgemeend taalgebruik bij de machthebbers van het moment het gebruik van oorlogstaal als het over het virus gaat. Het neigt naar oorlogsverslaggeving.De strijd, het verslaan van de vijand.Zoveel mogelijk mensenlevens sparen.De enige “oorlogsbuit” zijn mensenlevens redden.”
De neveneffecten van deze “oorlog”, psychologisch, economisch, worden niet opgenomen in de cijfers. Nee, in een oorlogssituatie geldt overleving. We kunnen, als we maar braaf als bevolking zijn en luisteren, het virus samen “verslaan”, Als we maar doen wat ons gevraagd wordt. Onze machthebbers zijn de “redders”, en wij de “slachtoffers” van deze oorlog. Het verzorgend personeel zijn de helden van de oorlog, zoals ook in een werkelijke oorlog het geval is. De heling en verzorging van de gewonden is de hoogste en enige vorm van aanwezige liefde en zachtheid in oorlogstijd.
Tweede vaststelling: angst als slechte raadgever, wat met de kant van de indirecte slachtoffers, de bevolking. De andere extreme kant van het angstbedje is teveel “yin”. Teveel yin, is je eigen plaats
opgeven, verlamming, opoffering . We negeren onze eigen behoeften. Oorlogstaal domineert en een deel van de bevolking wordt doof voor eigen gevoelens en wordt volgzaam. We worden ‘braaf’ en tam.
Derde vaststelling…Hoorde enkele dagen geleden een vriendin spreken over een arts die haar beklag deed over de doortastende maatregelen.
“Dit virus is immers niet te “verslaan”, daarvan was ze overtuigd, niet door een vaccin noch door ons volgzaam gedrag. Dit virus en nog vele andere ‘to come’ zullen nog jaren, volgens dezelfde arts, onder ons zijn. Gedragsverandering beogen, afstand houden en groepsimmuniteit versterken, in brede zin. De weg van verantwoordelijkheid dus en absoluut kiezen voor een duurzame samenleving nu we de kans hebben op radicale vernieuwende keuzes.”
En hoe geraken wij dan uit het angstdenken? Een breed debat. En zo internationaal mogelijk.
Een denktank met wetenschappers (niet alleen virologen) maar ook economisten, psychologen, immunologen, pioniers op vele vlakken die mee denken over hoe we onze verzwakte immuniteit kunnen versterken en die gedragsverandering kunnen beogen. Wat weten wij eigenlijk over het effect van positieve gedachten op onze immuniteit, over het effect van onze sociale wereld op ons welzijn? Over het effect van cultuur en kunst op onze geest? Het welzijn en de ethiek van het sterven? Het positief effect van aanraking, knuffelen, kussen..op onze gezondheid. Wie zijn de verdedigers van dát debat?
Daarin schuilt de HOOP voor mij. Niet in het controleren, noch het geparalyseerd toekijken. Niet in teveel yang noch teveel yin.
Een vriendin van mij, beschrijft het mooi in haar blog. Ze is ervan overtuigd dat ons HART hierin de motor zijn. En dat het niet lang zal duren vooraleer wetenschappers zich zullen buigen over de complexe werking van het hart op ons doen en laten.
Het vraagt moed om naar ons hart te blijven luisteren. Het vraagt stilte, het vraagt om er tijdig uit te muizen in de natuur of op een plek waar je je veilig voelt. Het vraagt ook actie én bewust soms niet naar het nieuws kijken, om op uw koers te blijven, om te blijven glimlachen met uw ogen, om uw eigen ‘sparkle’ te blijven voelen, om te kijken naar wat er wél is.
“Glimlach innerlijk terwijl je dit leest en groet de mensen rondom jou met die lach om je oren en kijk wat het effect is op jouw hart en dat van de anderen. Je zal het voelen. De vibraties van verbinding. Van een kloppend hart.”
Je lijf zal reageren met endorfines en je bloed zal stromen. Als we terug durven voelen en ons verbinden hebben we helemaal geen wetenschappelijk bewijs nodig over de werking van het hart. Daar kunnen we niet op wachten. We zullen het wéten als we ons lijf laten voelen en spreken. Stel u het effect voor als al die hart-motoren aan staan…? Dat kunnen we wél kiezen. We have a choice…ook al lijkt het niet zo.
#liefdeinbalans