(Nederlands) Crisis heeft twee karakters in het Chinees: gevaar én kans
(Nederlands) Blij dat ik een Europese ben. Als ik lees hoe in landen met autocratische inslag wordt omgegaan met Corona en quarantaine dan besef ik onze geschiedkundige rijkelijkheid. We hebben allang, sinds de verlichting, democratische leiders en dat vertaalt zich in nuance. Het heeft ons gevormd om niet zwart-wit te denken. De staat heeft een beetje te zeggen en wij gelukkig ook. Er wordt tenminste gedebatteerd over vrije meningsuiting, en over onze privacy, wij tellen nog mee… gelukkig.
En toch… hebben wij iets over het hoofd gezien. Alhoewel in het verre Oosten de staat teveel te zeggen heeft, weten ze daar ook al duizenden jaren dat je om fysiek en mentaal in “balans” te zijn uw “yin-yang” verhouding van belang is. Heel blij was ik dan ook met de erkenning van dit model door de WGO in 2018.
De voorbije weken had ik de eer om webinars te geven aan een honderdtal politiek geëngageerde vrouwen. Ik vertelde over ons samenlevingsmodel en hoe wij uit balans zijn geraakt. Sinds de industrialisatie, en dat is de pittfall van de verlichting, zijn wij massaal ingestapt in een model waar ongebreidelde economische groei en welvaart ons kompas is. Consumentisme en geld werden het hoogste goed. En aangezien dat de kant van succes was, wilden wij massaal meedoen.
En wat blijkt nu? We geraken uitgeput, ge-de-passioneerd, verdoofd. Ons levensvuur krijgt geen zuurstof meer in dit samenlevingsmodel. We missen verbinding, zingeving, iets groter dan onszelf, iets om ons aan vast te houden in moeilijke tijden. Want ons consumentisme en materialisme als beloning voor ons harde werken lijkt in deze tijden een lege doos.
We worden voor de tweede maal serieus met onze essentie in dialoog gebracht. En misschien moeten we vaststellen dat we veel leegte ervaren.
We hebben collectief een groot materieel web geweven van succes, erkenning, geldgewin en macht, en nu staat onze gezondheid en de verbinding met onze medemens op het spel en nu lijkt het plots zo zinloos.
Welke denkfout hebben we dan gemaakt onderweg?
Met een Oosterse bril op, zijn we onze “yin” kant vergeten te voeden. Yin, Westers vertaald, staat voor de intuïtie, harmonie, diversiteit, de verbinding, spiritualiteit, groei en transformatie en ook de dood.
De Yang kant is maatschappelijk overvoed geraakt. Yang, Westers vertaald, staat voor de actie, het volle leven, macht, kapitaal, vooruitgang, erkenning en succes.
We hebben yin en yang nodig om in balans te zijn. En we zijn vervreemd van onze Yin kant zo ook voor de dood in het Westen. We weten niet hoe we daar mee om moeten gaan. We zetten alles in om levens te sparen en om de dood niet hoeven tegen te komen, en ondertussen geven we het leven geen kans meer. Met extreme middelen willen we onze maatschappelijke structuur redden en tegelijk maken we ze kapot.
De pandemie brengt ons in een identiteitscrisis en dat is wat elke crisis in zich draagt. De kiem van verandering. In het chinees betekenen de twee karakters van crisis “gevaar én kans”.
De kans die schuilt in het huidige gevaar is de kans om ons terug te verzoenen met de dood. Met het idee van “een grotere kans dan voorheen om te sterven”, of om helaas “geliefden te verliezen”, misschien veel te snel. Daardoor zullen wij zelf door een crisis gaan die dan weer nieuwe opportuniteiten toont.
Als landbouwersvolk vóór de industrialisatie stonden wij dagelijks allen veel dichter bij de dood, wij wisten nog hoe het voelde om een dier te doden, of om dieren te zien sterven. Nu is het zeldzaam. Dieren laten we klinisch doden, dat kunnen we niet meer aan.
Voor onszelf zien we het als een teken van beschaving en kennis om onze levens zoveel en zolang mogelijk in leven te houden. Maar is dat houdbaar, en hoe verhoudt zich dat met onze levenskwaliteit? Het zijn de vragen die we ons in de toekomst zullen stellen. En die nu nog taboe zijn. Misschien is het nog te vroeg, of te pijnlijk… Of misschien moet de crisis nog groter worden? Voor dat we dit als een “kans” zien.
Oh, wat ben ik blij dat ik een Europese ben. Ja, Europa kleurt rood, en ja, ironisch genoeg, op grote schaal ben ik daar blij om. Zodat we gedwongen worden als continent om terug over dood én leven na te denken.
Geen Autocratische toestanden van gedwongen quarantaine waar de enige communicatie met een app is. Waar de staat over de dood waakt en tegelijk uw leven over en afneemt.
Ik weet het, we groeien ernaar toe. Er zijn ook al Europese voorbeelden. Vandaar dat ik dit schrijf en wil delen.
We zitten in de gevarenzone. En het is belangrijk om de kans te zien en niet af te glijden naar het gevaar, naar angst, polarisatie en oorlogsdenken.
Nu strijden we tegen de dood en zo ook tegen ons leven. We doen dat onbewust omdat we zo gecodeerd zijn door onze geschiedenis, ons onderwijs, onze opvoeding. Niemands schuld. Dat is onze software. Maar elke software kan vastlopen in “teveel yin” en “teveel yang”.
Teveel yin is het ook niet. Dat zijn de zogezegde “anti-vaxers”, of de ontkenners van het virus, of degenen die tegen alle Corona maatregelen zijn, degene die enkel in liefde geloven. Dat is té zweverig.
Teveel yang is wat we nu zien, de strijd die momenteel tegen de dood wordt gevoerd. Alsof wij de dood kunnen controleren? Hoe groot denken wij te zijn? Als dit virus bedwongen is zal een groter virus zich aan ons opdringen totdat we het begrepen hebben.
De natuur dwingt ons op de knieën van het leven. Om het leven in de ogen te kijken. En niet alleen ons leven. Onze verhouding met alle leven op deze planeet. Voor de natuur zijn wij kleine soldaatjes die de dood willen verslaan. Die vergeten zijn dat ze deel uitmaken van de natuur. Onze les is om onze superioriteit te laten varen en de ware betekenis te zien van een virus in de natuur. We zijn demografisch met teveel op deze planeet en we leven niet in harmonie en respect met onze omgeving. “How dare you” hoor ik Greta Thurnberg” tegen ons zeggen. Deze crisis is een kans van verzoening met onze plek in de natuur.
Durven we ze aangaan? Do you dare?